domingo, 14 de junio de 2009

Y colorín colorado...



* La entrada de la clase anterior se encuentra tras esta redacción *


Allá por julio, cuando tuvimos que echar la matrícula para poder ingresar en 1º de Bachillerato y escoger las asignaturas que cursaríamos, vimos que entre ellas figuraba una que era obligatoria, con un nombre que sonaba a todo menos a asignatura de Bachillerato: Proyecto Integrado. ¿Proyecto Integrado? Muchos, entre los que me incluyo, pensarían que sonaba más a curso de rehabilitación por problemas que a otra cosa, y que si nos sacan más allá de Inglés, Física y Biología, ya estamos mirando con cara rara a lo que se sale de eso.

Yo por mi parte, estuve intentando informarme en verano de que iría esa nueva y misteriosa asignatura, pero a las conclusiones que llegué es que Google sabe incluso menos que yo. Así pues, nos plantamos al inicio del curso, y vimos que PI ocuparía una de nuestras horas de instituto semanales, y que al menos nos sería impartida por un profesor bastante conocido en nuestro instituto: Miguel Roa.

Con todo ello, llegó el martes a 1ª hora, que es cuando damos la clase, y ahí que estábamos todos, con carita de sueño, esperando a entrar a una clase de la que solamente conocíamos su nombre… y muchos ni siquiera se acordaban de él. Nos colocamos todos en nuestras posiciones, y al ser la primera clase del curso, Miguel dedicó toda la hora a intentar explicarnos de qué iría esa nueva asignatura y qué objetivos se buscarían con ella: nos estuvo hablando de que se buscaba que empezáramos a desarrollar nuestras capacidades prácticas ante situaciones de la vida, que comenzáramos a ser independientes, que fuéramos competentes ante nosotros mismo y antes los demás… y en definitiva, que lo que se buscaba con PI era que aprendiésemos a ser independientes, a desenvolvernos bien ante las distintas situaciones que ofrece la vida y que en definitiva, en lugar de enseñarnos a cómo estudiar funciones o los tiempos verbales en inglés, lo que se busca es desarrollar capacidades útiles para las situaciones de la vida diaria, aprender a trabajar en grupo y a afrontar la vida por nosotros mismos.

Cuando salimos de la clase y tras escuchar a Miguel, todos pensamos lo mismo: valiente rollo ha soltado. Que si seamos independientes, que nos desenvolvamos bien, que aprendamos a trabajar junto a los demás… ¿acaso no tenemos ya bastante con las otras 10 asignaturas, cómo para que ahora vengan a intentar enseñarnos “a desarrollar las capacidades útiles antes situaciones de la vida”? Eso es lo que muchos estuvimos comentando y reflexionando esos primeros días de PI, pero como ya se sabe, la gran mayoría de nosotros comete el error de juzgar por las apariencias y antes de haber profundizado en materia… y es que a día de hoy, puedo asegurar que todos nosotros hemos entendido a la perfección y hemos podido desarrollar de una manera u otra lo que PI ha intentado conseguir y transmitirnos, y es que estos 9 meses han dado para mucho.

La estructura que hemos seguido en la asignatura ha sido la misma a lo largo del curso: hemos trabajado tanto de manera individual, por nuestra cuenta, como en grupos de 5 alumnos, tratando así un tema primario de la asignatura, como es el aprender a trabajar en grupo (por mi parte, conformando por Sara, Laura, Alex, Rocío y yo; aunque las dos primeras se quitasen en este último trimestre). Cada uno de los trimestres del curso lo hemos dedicado a un tema distinto a desarrollar, a partir de los cuáles hemos ido realizando una serie de trabajos y actividades que nos enseñarían muchísimas cosas, tanto en el tema de conocimiento cultural, como en el personal y el de la vida.

El primer trimestre lo dedicamos enteramente a la II Guerra Mundial, y digamos que éste fue el trimestre en el que pasamos de entender la asignatura como una “rellena-horario”, a empezar a darnos cuenta de todo lo que estábamos trabajando y aprendiendo gracias a ella. A lo largo de este trimestre, llevamos a cabo una serie de trabajos individuales, como la visualización de la película “La lista de Schindler” y su comentario, a otros en grupo, los cuáles constituían el verdadero “reto” de la asignatura: por nuestra parte, nos tocó realizar un trabajo de información sobre la II Guerra Mundial completa, con Powerpoint y murales incluidos, y a pesar de que nos quejamos muchísimos a la hora de hacerlo, todo el tiempo, esfuerzo, dedicación, tardes de reuniones e incluso peleas que tuvimos, nos sirvieron para darnos cuenta de que el trabajo en grupo no es tan fácil como aparenta, pero que al final, cuando ves el resultado de tu esfuerzo, lo acabas agradeciendo, tanto a ti mismo, como al resto de tu grupo.

Es muy fácil realizar un trabajo en solitario, individualmente, sin depender de nada ni nadie… pero a medida que poco a poco te vas integrando con un grupo y vas haciendo más y más actividades con ellos, te vas dando cuenta de que lo que hacen muchos, no lo hace uno solo ni de broma; y es que cosas cómo comparar tus resultados, debatir un aspecto concreto del trabajo, ayudar a alguien a terminar su parte o que te ayuden a ti porque te ves agobiado… no son cosas que pueda realizar uno sólo, y créanme, se agradece muchísimo tener alguien a tu lado con el que hacer eso, y compartir las mismas “penas” y esfuerzos… y alegrías.

Así pues, una vez acabado el primer trimestre, pasamos al segundo y al tercero, los cuáles los dedicamos única y exclusivamente a un “campo” que da mucho de sí: el de los viajes. En él tuvimos que llevar a cabo de nuevo una serie de trabajos y, en mi opinión, afrontar una serie de situaciones a las cuáles nunca nos habíamos enfrentando y que están a la orden del día, como por ejemplo, realizar y gestionar un viaje por uno mismo, ir a una agencia de viajes a pedir un presupuesto o realizar un folleto turístico recopilando información de bares, hoteles… aún recuerdo las caras de vergüenza y los “No no, entra tú que a mí me da vergüenza” o “¿Y si me dice que no, qué?” antes de entrar a preguntar a cada sitio, aunque al final, conseguíamos entrar todos a la vez y nos reíamos de nuestra propia indecisión y vergüenza ante una situación tan cotidiana… y es que esas eran las situaciones a las que Miguel se quería referir en aquella clase de principio de curso, y con las cuáles, PI buscaba que las afrontásemos y las sacásemos adelante (y sólo ha sido un ejemplo, han ocurrido montones más así).

Y como no, terminando este repaso general a la asignatura, cabe destacar dos de las actividades que para mí, han sido las mejores que he realizado en mucho tiempo, y quizás las que más me han enseñado: nuestra Perfomance sobre la II Guerra Mundial y la excursión que realizamos el pasado 29 de mayor a Faro, para pasar un día de convivencia con los alumnos portugueses. Ambas han sido las actividades estrellas del curso, y a las cuáles le hemos dedicado muchas horas y días de dedicación y esfuerzo para que finalmente se llevasen a cabo, pero que tras realizarlas, y pienso que esto ha sido unánime, todos hemos quedado más que satisfechos y hemos aprendido más que nunca: a ver quién nos iba a decir a nosotros que nos íbamos a disfrazar de judíos (en mi caso de Hitler) e íbamos a actuar delante de todo el instituto para mostrarles lo que ocurrió en los campos de concentración, o que íbamos a acabar hablando casi en portugués con unos alumnos a los que conocíamos de nada, y más sabiendo lo cerrados que podemos llegar a ser a veces… Y es que el trabajo en grupo, la determinación, el compañerismo y sobre todo, el ser extrovertidos y perder la vergüenza y el miedo ante lo “desconocido”, son las mejores armas que puede tener uno ante las distintas situaciones que la vida le puede plantear… ¡y que nos lo digan a nosotros, que incluso salimos en el periódico gracias a la Performance! (quien quiera más información de ambas actividades, puede leer las entradas del blog referente a cada una de ellas).

Por último, me gustaría destacar también la manera tan entretenida y amena que ha escogido Miguel a la hora de llevar las clases, y es que siendo sincero, la hora de Proyecto Integrado es una de las que más rápido se me ha pasado a lo largo del curso, en comparación con otras más pesadas (y tan pesadas…); y es que, quizás en la hora de Proyecto Integrado, hemos usado una serie de materiales y recursos que no se usan en muchas de las otras asignaturas, y que hacen las clases diferentes y muy muy amenas: presentaciones, imágenes, vídeos, películas… todo ello mezclado con muchos debates (aunque nos cuesta bastante hablar) y reflexiones sobre cada uno de los asuntos que tratábamos y que, al menos por mi parte, daban bastante que pensar y podíamos sacar muchas conclusiones interesantes de ellas: podría decirse que PI ha sido la innovación frente a lo habitual.

Y es que, como habéis visto, Proyecto Integrado no ha sido para nada una asignatura habitual. Está claro que el objetivo de Bachillerato es hacer que nos volvamos adultos culturalmente y psíquicamente hablando, prepararnos para lo que nos va a deparar la vida. Por mi parte, y esto lo he comentando muchas veces con mis compañeros, Bachillerato ha conseguido en unos pocos meses lo que no lo hizo la ESO en 4 años, y es abrirnos la mente, afrontar la vida y verla de una manera completamente distinta, nueva, remodelada, dándonos cuenta de todo lo que tenemos alrededor y valorándolo de una manera diferente. Además, yo no tomaría Bachillerato como un curso de enseñanza pelmazo y coñazo, sino todo lo contrario: en Bachillerato ya has decidido lo que te gusta, y estás estudiando lo que realmente te apasiona (una cosas más, y otras menos), y esto hace que tu interés por estas enseñanzas aumente, permitiéndote captar muchas más cosas y procesarlas de manera diferente, de una manera mucho más positiva y profunda, reflexionando y sacándole el jugo a todo. El pequeño problema sigue siendo que las diferentes asignaturas se centran en aspectos muy concretos de la cultura, en una pequeña parte del total… y aquí es donde entra la importancia de Proyecto Integrado.

Si todo lo anterior lo he aplicado a cada asignatura, a cada aspecto concreto que te enseña cada asignatura, imaginaros la importancia que tiene si se le aplica a las situaciones de la vida cotidiana. Proyecto Integrado nos ha enseñado a ser independientes, pero a trabajar en grupo a la vez; a encontrar nuestras propias metas y objetivos, pero a valorar lo que ya tenemos; a afrontar las situaciones de la vida con decisión y determinación, pero también siendo críticos y objetivos y, en definitiva, a aprender a movernos y desarrollarnos en este mundo tan grande que nos rodea, y que nos pondrá a prueba tantas veces. Y además, nos ha permitido llevarnos una serie de recuerdos y experiencias inigualables y únicas como ellas solas, como la Performance o la excursión, y algo que yo considero muy importante, y es valorar, querer y disfrutar mucho más de la presencia de tus amigos, con los cuáles he vivido momentos sencillamente impresionantes.

Muchas gracias a todos, y en especial a Miguel por haber estado siempre presente en cada momento y a enseñarnos aspectos tan importantes de la vida, mucho más que la Física, las Matemáticas o la Lengua, y que a buen seguro, nos acordaremos de él cuando volvamos a encontrarnos situaciones como las de este curso y que tanto nos han enseñado :)

1 comentario:

ROSELINE DAVIDSON dijo...









i couldn't believe that i would ever be re-unite with my ex-lover, i was so traumatize staying all alone with no body to stay by me and to be with me, but i was so lucky one certain day to meet this powerful spell caster Dr Akhere,after telling him about my situation he did everything humanly possible to see that my lover come back to me,indeed after casting the spell my ex-lover came back to me less than 48 hours,my ex-lover came back begging me that he will never leave me again,3 months later we got engaged and married,if you are having this same situation just contact Dr Akhere on his email: AKHERETEMPLE@gmail.com thanks very much sir for restoring my ex-lover back to me,his email: AKHERETEMPLE@gmail.com or call/whatsapp:+2349057261346















































































































































































hindi ako makapaniwala na kailanman ay muling makiisa ako sa aking kasintahan, labis akong na-trauma sa pananatiling nag-iisa na walang katawan na manatili sa akin at makakasama ko, ngunit napakasuwerte ako sa isang tiyak na araw upang matugunan ito malakas na spell caster na si Dr Akhere, matapos sabihin sa kanya ang tungkol sa aking sitwasyon ginawa niya ang lahat ng makataong posible upang makita na ang aking kasintahan ay bumalik sa akin, sa katunayan matapos na ihagis ang spell ang aking dating kasintahan ay bumalik sa akin ng mas mababa sa 48 oras, dumating ang dating kasintahan ko. bumalik sa pagmamakaawa sa akin na hindi na niya ako pababayaan, 3 buwan mamaya kami ay nakipag-ugnay at nag-asawa, kung nagkakaroon ka ng parehong sitwasyong ito makipag-ugnay lamang kay Dr Akhere sa kanyang email: AKHERETEMPLE@gmail.com maraming salamat sa sir sa pagpapanumbalik ng aking dating kasintahan bumalik sa akin, ang kanyang email: AKHERETEMPLE@gmail.com o tumawag / whatsapp: +2349057261346